اجزای لباس های فضایی و کارکرد آنها

لباس های فضایی از جنبه های مختلفی به فضانوردان کمک می کنند. لباس های فضایی از فضانوردان در مقابل گرم و سرد شدن بیش از حد محافظت می کنند. همچنین به فضانوردان، حین کار در فضا، اکسیژن برای تنفس می دهند. لباس ها آب برای نوشیدن را هم در خود جای می دهند. آنها همچنین از فضانوردان در مقابل صدمات ناشی از گرد و غبار فضا محافظت می کنند. گرد و غبار فضا وقتی سریع تر از یک گلوله حرکت می کند، می تواند به هر کسی آسیب بزند. لباس های فضایی حتی یک لبه پیش آمده طلا اندود مخصوص دارند تا از چشم ها در مقابل نور شدید خورشید محافظت کنند.

بخش های تشکیل دهنده لباس های فضایی
لباس فضایی از اجزای زیادی ساخته شده است. بخشی از آن قفسه سینه فضانورد را می پوشاند. بخش دیگر دستانش را می پوشاند و به دستکش ها متصل می شود. کلاه ایمنی از سر محافظت می کند و آخرین بخش لباس فضایی پاها تا مچ پا و از مچ پا به بعد را می پوشاند. بعضی از قسمت های لباس فضایی از لایه های زیادی از مواد مختلف ساخته شده اند. هر لایه کاری متفاوت انجام می دهد. برخی اکسیژن را در لباس نگه می دارند در حالی که بقیه از فضانورد در مقابل گرد و غبار فضایی حفاظت می کنند.

فضانوردان در زیر لباس فضایی لباس های دیگری نیز می پوشند. این تکه های لباس کل بدن آنها به جز سر، دستان (از مچ دست به پایین) و پاها (از مچ پاها به پایین) را می پوشانند. لوله هایی نیز داخل این لباس ها بافته شده اند. آب از میان این لوله ها جریان می یابد تا فضانورد را خنک نگه دارد.

در پشت لباس فضایی یک کوله پشتی قرار دارد. کوله پشتی در خود اکسیژن جای می دهد تا فضانوردان بتوانند تنفس کنند. این کوله پشتی دی اکسید کربنی که فضانوردان بیرون می دهند را از آنها دور می کند. کوله پشتی برای لباس، الکتریسیته تأمین می کند. یک فن هم در داخل کوله پشتی اکسیژن را میان لباس فضایی حرکت می دهد. یک مخزن آب هم آب در حال خنک شدن را در خود جای می دهد.

ابزاری به نام سیفر (SAFER) نیز به پشت لباس فضایی متصل است که چندین دهانک راه انداز با فشار کوچک دارد. اگر فضانورد دور از ایستگاه فضایی شناور شود می تواند از این ابزار برای پرواز به عقب استفاده کند.