ساختمان گوش انسان

گوش شامل سه قسمت بيروني، ميانى و درونى است.

گوش بيرونى
لاله‌گوش

در اغلب حيوانات متحرک است و به طرف منبع صوتى متمايل مى‌شود ولى در انسان ثابت است و با حرکت سر به طرف منبع صوتى متوجه مى‌گردد. لاله گوش انسان در حقيقت سه نقش عمده بر عهده دارد که عبارتند از: جمع‌آورى امواج صوتي، هدايت آنها به مجراى شنوايي، تشخيص جهت آنها، به‌گونه‌اى که اگر چين‌خوردگى‌هاى لاله گوش را از موم پر کنند ميزان شنوايى و هم‌چنين قدرت تشخيص جهت صوت در انسان کاهش مى‌يابد. دو لاله گوش در انسان طورى قرار گرفته‌اند که از برگشت صداى خود انسان جلوگيرى مى‌کنند. ضمناً چون گوش‌ها در دو طرف سر واقع شده‌اند، اختلاف زمانى که در درک صدا به‌وسيله دو گوش به‌وجود مى‌آيد منجر به تشخيص جهت آن مى‌گردد. بنابر اين امواج صوتى به‌وسيلهٔ لاله گوش و چين‌خوردگى‌هاى آن جمع‌آورى مى‌شوند و از طريق مجراى شنوايى پردهٔ صماخ را متأثر مى‌سازند.
مجراى شنوايى

اين مجرا لوله‌اى شکل و به‌طول ۲ تا ۳ سانتى‌متر است و ارتعاشات صوتى از طريق آن به پردهٔ صماخ، که در انتهاى آن قرار دارد مى‌رسند.
پردهٔ صماخ

طبل گوش يا پردهٔ صماخ غشايى است که به‌وسيله اصوات با فرکانس‌هاى متفاوت ”صداهاى قابل شنيدن“ مرتعش مى‌شود و چون ميزان کشش آن در مرکز و کناره‌هاى آن فرق مى‌کند، قسمت‌هاى مختلف آن به‌وسيله فرکانس‌هاى معين ولى متفاوت مرتعش مى‌گردند. اصوات زير قسمت‌هاى مرکزى و اصوات بم کناره‌هاى پردهٔ صماخ را به ارتعاش در مى‌آورند.
گوش ميانى

اين قسمت از گوش، محفظه‌اى استخوانى است که به‌وسيلهٔ دو دريچهٔ بيضى و گرد از گوش داخلي، و به‌وسيلهٔ پردهٔ صماخ از گوش خارجى جدا مى‌شود و نيز از طريق مجرايى به نام شيپور اوستاش اين است که فشار دو طرف پرده صماخ را متعادل مى‌سازد. ارتعاشات صوتى از طريق گوش خارجى به گوش ميانى مى‌رسد و از آنجا به گوش داخلى منتقل مى‌شود. گوش ميانى ضمن عمل انتقال صوت، عمل تخفيف‌کنندهٔ ارتعاشات شديد صوتى را نيز انجام مى‌دهد ولى هرگاه شدت صوت از حد معينى تجاوز کند گوش داخلى صدمه خواهد ديد.
گوش داخلى

گوش داخلى به علت داشتن پيچ و خم‌هاى آن به ”لابيرنت“ موسوم شده است و عمل آن از نظر شنوايى اين است که ارتعاشات صوتى را به ياخته‌هاى شنوايى برساند و آنها را به تکانه‌هاى عصبى تبديل کند. گوش داخلى شامل سه بخش دهليز، مجارى نيم‌دايره، حلزون مى‌باشد. دهليز و مجارى نيم‌دايره مخصوص عمل تعادل و حلزون ويژه عمل شنوايى است.
گوش داخلي از تعدادي حفره استخواني به نام دالان يا لابيرنت استخواني تشكيل شده كه كيسه ها و مجاري غشايي به نام لابيرنت غشايي درون اين حفرات قرار مي گيرند.

اين حفره های استخواني حاوي مايع شفافي به نام پري لنف است كه از نظر تركيب يوني شبیه مایع خارج سلولي است ولي نسبت به آن پروتئين كمتري دارد. درون لابيرنت استخواني،‌ كيسه ها و مجاري ای به نام لابيرنت غشايي قرار دارد. لابيرنت غشايي درون پري لنف غوطه ور است و بنابراين مايع پري لنف بين لابيرنت استخواني و غشايي قرار مي گيرد.

لابيرنت غشايي يك سيستم متوالي از مجاري و كيسه ها است كه درون لابيرنت استخواني قرار دارد و درون آنها با اندولنف پر شده است. اين بخش حاوي دو كيسه (اوتريكل و ساكول) و چهار مجرا (سه مجراي نيمدايره اي و مجراي حلزوني) است.

ساختمان هاي گوش داخلي اطلاعات مربوط به شنوايي و تعادل را به مغز مي رسانند. مجراي حلزوني عضو شنوايي است و مجراي نيمدايره اي، اوتريكول و ساكول اعضای تعادلي هستند.