درباره طلای تقلبی و راه های شناسایی آن

طلای تقلبی نام دیگری برای پیریت آهن، یا دقیق تر بگوییم دیسولفید آهن است. پیریت فراوان تر از طلای واقعی است و سخت تر و شکننده تر از آن است.

طلای تقلبی از یک مولکول آهن و دو مولکول سولفور (گوگرد) تشکیل شده است. در طول جنگ جهانی دوم پیریت به منظور تولید اسید سولفوریک که یک ماده شیمیایی صنعتی است استخراج می شد. امروزه هم پیریت در باتری خودرو، لوازم خانگی، ماشین آلات و جواهرات مورد استفاده قرار می گیرد.

اگر با یک طلای تقلبی برخورد کنیم اولین تجربه مان از آن یک ماده براق و درخشان به رنگ زرد است. حتی کاشفان طلا هم با دیدن طلای تقلبی در ابتدا شور و شعف زیادی پیدا می کنند چراکه آن را با طلای واقعی اشتباه می گیرند. ضمن این که طلای تقلبی گاهی وقت ها در همان نزدیکی طلای واقعی یافت می شود.

با انجام آزمایش هایی ساده می توانید بفهمید که آیا آن چه با آن مواجهید طلای واقعی است یا پیریت. طلای تقلبی شیشه را خراش می دهد در حالی که طلای واقعی نمی تواند شیشه را خراش دهد. علاوه بر این، از آن جایی که آهن ماده اولیه و پایه ای تشکیل دهنده پیریت است، جذب آهن ربا می شود. در حالی که طلا و سایر فلزات گرانبها تحت تأثیر میدان مغناطیسی قرار نمی گیرند.

هنگامی که پیریت پودر می شود، رنگ آن سیاه مایل به سبز می شود، در حالیکه پودر طلای واقعی زردرنگ است.

می توانید ماده مشکوک را نزدیک بینی تان نگه دارید و آن را بو کنید. اگر بوی گوگرد بدهد، احتمالاً طلای واقعی نیست.

می توانید از نزدیک به نمونه نگاه کنید. کریستال های پیریت مکعب شکل است بنابراین اگر نمونه شما گوشه های زاویه دار تیز زیادی دارد احتمال دارد که پیریت باشد.

آزمون دیگر آزمون انعطاف پذیری است. معدن کاوهای قدیمی با نیش دندان آن را امتحان می کردند. اگر خم می شد طلای واقعی بود. کاشفان جدید کمی سخت گیرترند. آنها یک چکش همراه دارند و به موارد مشکوک یک ضربه سخت می زنند. اگر نمونه بشکند پیریت است. اگر مسطح شود و گسترش یابد، طلای واقعی است.

یافتن پیریت برای کسانی که دنبال طلای واقعیند ناامید کننده است ولی پیریت اغلب در نزدیکی منابع مس و طلا کشف می شود. بنابراین معدنچی ای که با یافتن قطعه ای پیریت ناامید شود و حفاری را متوقف کند کار عاقلانه ای نمی کند.