ساختمان مو

دن بیشتر جانوران پوشیده از مو است و انسان در مقایسه با آنها جزو کم موترین موجودات محسوب می شود. در انسان موها در نقاط مختلف بدن رشد کرده اند که براساس وظیفه ای که به عهده دارند، از ویژگی های خاصی برخوردارند. به عنوان مثال ابروها و مژه ها از ریزش عرق پیشانی به داخل چشم ها جلوگیری می کنند و از تأثیر اشعه سوء آفتاب می کاهند. موهای داخل حفره های بینی و گوش از نفوذ گرد و غبار به داخل آنها ممانعت می کنند.

اگر از هر مو مقطعی عرضی تهیه کنیم، در آن سه قسمت متمایز تشخیص داده می شود. خارجی ترین لایه از یک ردیف سلول فلس مانند به نام کوتیکول تشکیل شده که میزان پیگمان آن اندک است. دومین لایه که بیشترین قسمت مو را تشکیل می دهد، کورتکس نام دارد که پر از دانه های ملانین است. در وسط مو آخرین قسمت مو که مغز مو نامیده می شود قرار دارد.

رنگ مو به خاطر وجود انواع پیگمان ها و رنگدانه ها است. رنگدانه اصلی مو را ملانین تشکیل می دهد. ملانین بی رنگ است. اما به واسطه آنزیمی به نام “تیروزیناز” فعال شده و به شکل رنگی (معمولاً مشکی) در می آید. در افرادی که موی روشن دارند، رنگدانه اصلی مو فنوملانین است که گرانول های آن به رنگ قرمز، قهوه ای یا زرد است.

به غیر از پروتئین، در مو مواد مختلفی از جمله اسیداوریک و برخی مواد آلی دیگر و همچنین مواد معدنی یافت می شود. نوع و مقدار مواد معدنی مو بر حسب رنگ آن تغییر می کند. به طور مثال در موی مشکی مقدار آهن بیشتر از سایر عناصر است. در حالی که در موی قرمز مقدار مس بیشتر است. مو یک دهم تا چهار دهم میلی متر رشد می کند. رشد مو در فصل های گرم بیشتر از فصل های سرد است.